chiński łącznik: wejście do gry

Dzisiaj na placu zabaw na Polach Mokotowskich przyglądając się sobie i innym rodzicom naszła mnie straszna myśl: jak szybko (za szybko) przechodzi się nad faktem posiadania dziecka do porządku dziennego. W tej samej sekundzie (sekundzie nachodzenia pierwszej myśli), nachodzi mnie druga – przecież ja, wielki ważny ja, siedzę sobie właśnie na placu zabaw i patrzę na małego stworka obok mnie i ten stworek to jest moje własne dziecko. I już nie wiem co w tym jest oczywistego i powszedniego. To znaczy wiem: nic. Na placu zagadałem pewnego Chińczyka. Mieszka i pracuje w Warszawie od miesiąca, rodzinę ściągnął tutaj 6 dni temu. Są tu (tu w Polsce, tu na placu) jego żona, starsza o trzy miesiące od Janki córeczka (ma buty z efektem dźwiękowym, więc Janka wpatrzona w te buty jak w jakieś małe chińskie cudo) oraz mama lub teściowa. On pracuje w ICBC (Industrial and Commercial Bank of China) i będzie tu mieszkał równo 6 lat. Wie to. Ja na to: Shit, awesome bro... . Bank załatwił mu mieszkanie w ładnym miejscu na Kieleckiej, to, tamto, siamto, wszystko. Pytam się jak mu się tu podoba. Mówi, że jest trochę zimniej niż w Singapurze, w którym mieszkał ostatnio (na placu nie było jakiegoś koszmarnego chłodu, jeśli ktoś miał przyjemność chodzić dziś po Warszawie). A ja mu na to: człowieku trzeba było się tu przeprowadzić w lutym, wtedy to dopiero byłoby Ci zimniej niż latem w Singapurze. Mówię mu, że niech sobie wyobrazi, że wszystko co mam w domu jest z Chin. Odpowiada: "Yeah: aren't we awesome?" Chińczyk, bankier, z poczuciem humoru. Tak jak mówiłem, świat stanął okoniem na głowie i nie da się go już tak łatwo wytłumaczyć.

Wszystko jest do tego stopnia nienormalne, że w minionym tygodniu zdarzyło mi się kilkakrotnie jechać do pracy rzadkim tramwajem nr 37. To miejskie zdjęcie zrobiłem czekając na tego za przeproszeniem Godota wszystkich tramwajów, chyba we wtorek.