prostokątne drzwi

W miniony piątek punkt szósta na basen przy Rokosowskiej wpada Barry "Buzz" Mulkerns. Umówiliśmy się na pływanie już we wtorek po południu: wtedy spotkaliśmy go po drugiej stronie Żwirek, w parku żołnierzy radzieckich (pilot Żwirko macha z pomnika ręką na tę odmianę, Wigura na to: ciebie chociaż – byle jak, bo byle jak – ale wspominają). Sto metrów za ławką, na której siedział Barry minęliśmy grupę przedszkolaków ćwiczących z panem od rytmiki piosenkę o hipopotamie: "Zamiast brudzić nogi błotem, on się ściga z samolotem." Siła wiosennego r-town.

Z Barrym łączy nas wspólny życiorys citibankowców z Dublina. Pod koniec 2005-go roku, tuż za drewnianym mostem łączącym Clontarf z Dollymount Strand, Barry ze swoją przyszłą żoną Zosią dopytuje się o Basię i jej pracę. Opowiadam, że w Polsce Basia pracowała przy budowie lotniska. Barry: Ale co konkretnie robiła? Ja: Z tego co pamiętam między innymi rysowała dużo drzwi. Barry:

- And? Did she go for the classic rectangular ones?

Z powrotem do minionego piątku. Po basenie jemy śniadanie w składzie my oraz Barry i moja mama, która nocowała po drugiej operacji na zaćmę (to był taki fajny nocleg, że żałowaliśmy, że nie ma trzeciego oka z zaćmą, które mogłaby zoperować i znowu nocować). Opowiedziałem jej anegdotę z drzwiami, a ona na to: W życiu tylko przebywanie z inteligentnymi ludźmi z poczuciem humoru nie jest stratą czasu.

Dzisiaj Barry to warszawiak, na którego nie ma cwaniaka, wciąż citibankowiec oraz szczęśliwy ojciec Julii Mulkerns. Podczas ostatnich wakacji w Irlandii podobno tęsknił za Polską. Także nie do końca normalny.

Tu słowo o minionym tygodniu w prasie. Mówcie do mnie "hej wariatuńcio", ale ja przywdziawszy buty kibica widzę rzeczy tak: jest sobie establishment, jakieś k.......... cieniasy, trzepią kasę, kradną na potęgę, żyją jak królowie, a tu my z krwi i kości, jebać system, jebać wszystko. Wszystko rozpierdolimy. Chcecie wojny z nami: no to teraz k......... zobaczymy. 

To jest po prostu walka biedni-bogaci. Nawet jeżeli ci biedni to nie zawsze biedacy w sensie materialnym, a ci bogaci nie zawsze tacy bogaci duchem. Ci pierwsi nierówny start mają w każdym razie za sobą, stąd agresja i frustracja. No i bogaci nie do końca zdają sobie sprawę z czym mają do czynienia.

Oto moje przemyślenia (spokojnie, żadnych konstruktywnych) dotyczące mijającego tygodnia w kraju, którego pępkiem jest oczywiście mój pępek. Ale trochę budzi się ukryty patriota. Mój patriotyzm przejawia się tym, że tutaj mnie to wszystko kłuje w oczy i serce, a za granicą każdy przejaw agresji czy nietolerancji odbierałem z ulgą: a to wy też jesteście niedorozwinięci, uff.

I jeszcze piłka nożna: Wczoraj rozegraliśmy mecz na San Siro pod blokiem z gośćmi uroczystości komunijnych Tosi. Z opisywaną wcześniej rodziną z Samity mógłbym grać w dowolną grę bez końca, bo to najfajniejsi ludzie na świecie. Przywiązana do słupka Rońka (pseudonim "przestępczość zorganizowana", specjalność: haracze, porwania, wymuszenia w stylu "wstawaj na spacer albo nici ze skarpetek") dostawała amoku przy słupku. Wiedziała, że gdyby nie smycz, piłka nie przeżyłaby z nią nawet pół minuty tanga milonga.

A to Dollymount Strand we wrześniu 2008. Franek właśnie wrócił ze swojej pierwszej podróży. Teraz trwa druga, co staram się wykorzystać, ogrywając pozostałe w Polsce niedobitki (czytaj Mama i Basia) w scrabble, tak jak to zrobiłem w czwartek wieczorem (mistrzostwo Maja, matka co prawda ślepa, no ale nie moja wina, że te najważniejsze mistrzostwa wypadły akurat teraz). Fot. Basia Malinowska.