szeferska szrama

Muhammad Ali wysłał Dirkowi Nowitzkiemu swoją rękawicę z napisem "You are the greatest". Kto się zastanawia czy to jest ważne czy nie, odpowiadam: nie ma nic ważniejszego. Cały naprawdę dobry wywiad jest tutaj.

Tymczasem w Polsce interesujące zdarzenie miało miejsce w 175-ce, którą jechałem w środę, kierunek lotnisko. Na przystanku Dworzec Centralny dosiada się 6 osób z plecakami. Garderoba typu power-trekking. Z łatwością zgaduję kto jest kierownikiem. Animuje (w sensie nie milknie), ma t-shirt z napisem "Come to Daddy", powisuje na poręczach, jest podobny do Carlesa Puyola z FC Barcelony, a trochę też do Janusza Panasewicza z Lady Pank. Jednej z uczestniczek cudem udaje się wejść mu w słowo:

- A jak u pana z rosyjskim?

- Ocień charaszo, spasiba, buhahaha. (Wywraca oczami, macha ręką w sensie: "proszę cię, o jakie duperele ty się mnie pytasz". Kręci głową, chyba daje do zrozumienia, że to by była cała znajomość języka; pozostali patrzą po sobie nerwowo. Pewnie lecą na wschód, albo przynajmniej mają dłuższą przesiadkę w Rosji).

Inny uczestnik próbuje rozładować atmosferę:

- No bo język się zapomina, kiedyś na wycieczce w Egipcie, na promie, próbowałem zagadnąć pewnego Ruska, chciałem porozmawiać o aparatach fotograficznych (!?), no i słów brakowało.

- No tak, nie używany organ obumiera – dowcip nie opuszcza przewodnika; puszcza oko do męskiej części wycieczki.

Któraś z dziewczyn też idzie w żart, byle przerwać dyskomfort wspólnego czasu, kieruje słowa do swojego kolegi, też uczestnika:

- A my Marek, wiesz, jedziemy na Okęcie, do naszego ziomka. To lotnisko im. Fryderyka Chopina.

Przewodnik:

- O Jezu, muzycy? (Dziewczyna potwierdza, więc znowu wywrót oczu, czytaj "MacGyver będzie miał z wami krzyż pański").

Tu następuje koniec złudzeń: na twarzy skazańców czytam: zapłaciliśmy x-tysięcy złotych za kilkutygodniowy Shawshank. Nie dojechaliśmy jeszcze nawet do naszego ziomka, Fryderyka Chopina, już jest dramatycznie, co dopiero będzie dalej (na Kaukazie, Uralu, w Himalajach).

W tym momencie postanawiam, że napiszę o tym na blogu i przestaję się nimi interesować. Wracam do autobusowej lektury (Józef Hen). Po dosłownie kilku minutach dochodzę do cytatu z dziennika Beniamina Constanta: "Powtarzam, ponieważ pisałem to sto razy, a myślałem tysiąc: ludzie są jedni dla drugich odmiennym gatunkiem i nie mogą się wzajem oceniać."

Wczoraj byliśmy na spływie rzeką Rawką w okolicach Skierniewic. Wymyślili to Przemek i Kasia, a Basi udało się pokonać tonę sceptyczności dyżurnego sceptyka r-town. Dzięki ludziom wiary i on przeżył niezwykłą przygodę. Rońka wyskakiwała z naszej jednostki na brzeg (czasem nie doskakiwała) przy prędkości wielu węzłów, były momenty jakiegośtam nazwijmy to sobie zanurzenia ciała, mam szeferską szramę na plecach, no ale kto uwierzy nawet w taką, podaną z odpowiednim British understatementem informację? Na mokrym spływie nikt rozsądny nie robi zdjęć, na facebooku nie ma śladu, wątek zgubił się w gęstej trawie.

Albo przeszedł na pole słonecznych paneli pod Sevillą. Gdyby coś takiego powstało na Rakowcu i zostało uruchomione w lipcu 2011 to byłyby to (w pierwszych 10 dniach inwestycji) pieniądze wyrzucone w błoto powstałe w wyniku padającego od 10 dni w szeroko rozumianej Polsce deszczu.