facehook

Ten bezlitosny kapitan haczyk. Narkotyczna potrzeba sprawdzania nie moich spraw, które z woli swoich właścicieli wyszły na światło. Skazany na porażkę w walce z własną ciekawością i lenistwem postanowiłem napisać parę ciepłych słów o śmiertelnym wrogu, facebooku. Powód bezpośredni: dwie anegdoty, które w tym tygodniu umieścił na swojej tablicy mój młodszy kolega ze szkoły i boiska do nogi, niejaki Shawn, dziś ojciec dwóch kilkuletnich synów, Juliana i Lucasa.

***

Julian: "Knock-knock"
Me: "Who's there?"
J: "There's a cow at the door."
Me: "There's a cow at the door who?"
J: "DINOSAUR! Bwahahahaha! Heeheeheehee!"

***

Most often repeated joke in my house:
Lucas and Julian: "Hey, Daddy, look under there."
Me: "Under where?"
L&J: "Hahahahah... you said, 'underwear'! Hahahaha!"

***

Trafiło mnie to jak piołunem w listopadzie:

1. gdyby nie facebook nie miałbym pojęcia co słychać u Shawna. 

2. nie miałbym możliwości dowiedzenia się co słychać u Shawna, bo mieszka na zachodzie tak odległym, że za dużo byłoby z tym zachodu.

3. wreszcie nie czułbym palącej potrzeby dowiadywania się co słychać u Shawna. Jesteśmy kumplami bliskimi boiskiem i wspomnieniem, ale to jest bliskość, która w moim egocentrycznie upośledzonym mózgu nie wymaga szczególnej pielęgnacji.

A przecież po przeczytaniu tych dowcipów zrobiło mi się naprawdę ciepło na sercu. Że Shawn żyje i że ma się nieźle. I że dodatkowo mogę jednym kliknięciem przekazać mu bezcenny (i jednak pielęgnujący!) sygnał: słyszę cię człowieku-man: słyszę cię głośno i wyraźnie.

I jeszcze: poza rówieśnikami mam na fejsie kilku znajomych o średnio 15 lat młodszych. Znam ich z bardzo dawna, kiedy byli dziećmi. Jestem dumny jak paw kiedy zapraszają mnie do kręgu, bo nie jest mi obojętne co u nich, dorosłych ludzi, słychać.

Tak, ten pean na cześć chyba nie kwalifikuje się na odkrycie nowego millenium, ale dzielę się nim (dzięki Julianowi i Lucasowi) mimo wszystko.

Na koniec cała prawda o lockoucie w NBA. Bill Simmons to geniusz i ma świętą rację: gracze są ubezwłasnowolnieni przez agentów i nietrafionego szefa własnego związku zawodowego. A z drugiej strony żelazny komisarz, który pozwolił im odejść od stołu. O czym ja mam teraz pisać przez rok? O facebooku? No dramat.

W przyszłym tygodniu może coś o zimie wobec tego. Za godzinę z hakiem wraca z Paryża ktoś miły, więc z tej okazji zamieszczam nasze wspólne wspominkowe zdjęcie ze słynnej wyprawy na Kasprowy Wierch w grudniu 2005 roku. To była wielka przygoda irlandzkich emigrantów. Fot. legendarny czarny aparat sony-utopiony.