Rasheed Wallace i moja żyrafka

Basia powiedziała mi ostatnio, że na tym blogu jest mdławo-miałkawo-przynudnawo. Przedruki, popisy od siedmiu boleści, brak anegdoty, brak polotu, brak przeboju. Zagryzam ten pocisk i zawistowuję (ang. fork out) historię z piątku wieczorem. W roli głównej pluszowa żyrafka od babci Magdy. Słychać sypialniany szept:
B: Zachowuj się cicho, bo będziesz ją usypiał, przysięgam.
M: FYI "ona" ma imię, to nasza wspólna córka.
B: Mateo...
M: Szlufka mi zabrzęczała, ja nie jestem w stanie nie oddychać, mogę się położyć czy mam iść do ubikacji?
B: Połóż się, tylko naprawdę cicho.
[kładę się powolutku, ale jak tylko pozwalam łóżku zaabsorbować ciężar mięśni słychać pisk żyrafki (ukryła się pod rożkiem kołdry). Podduszenie się ze śmiechu, Janka lekko wybudzona przechodzi w moduł "ready to be entertained". Na szczęście my mamy na ten moduł odpowiedź. Do melodii piosenki "Brown Girl In the Ring" Boney M śpiewamy:
Jestem żyrafką
Tra la la la la
Jestem żyrafką
Tra la la la la la
Jestem żyrafką
Tra la la la la
I nie zasnę wbrew osobom miłym dwóm
Plum plum

Tyle o najbliższej rodzinie. Zaraz po niej zawsze najbardziej kochałem Rasheeda Wallace'a. Zawsze. A w tym tygodniu pokochałem go jeszcze mocniej dzięki Jonathanowi Abramsowi. Wiem, że on też by nas, polaków (a zwłaszcza polaków i polki z r-town), pokochał, gdyby jakimś cudem dowiedział się kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.