przepraszam

Nie panuję nad sobą, po prostu się gubię. Nadaję się na sesję z profesjonalistą czy – chętniej – z profesjonalistką. Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego marker 22:08 tego filmu – Dominique Wilkins rzucający krótkie „he was wrong“ – uważam za jedną z najdowcipniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek widziałem w telewizji. Gorzej: w życiu. Wiem, że jestem chory i wiem, że powinienem się leczyć. Wiem też, że linkowałem już ten arcyciekawy klip w poprzednim wpisie. Zdaję sobie sprawę, że to smutne kiedy szczęśliwy mąż i ojciec zamyka się w toalecie, przewija ten sam film do tego samego momentu (jakieś 21:40), po to tylko żeby jeszcze raz (po raz kilkudziesiąty/siętny – nie wiem co jest gramatycznie poprawne, za bardzo trzęsą mi się ręce i za bardzo rozbiegany z podniecenia mam w tej chwili umysł) usłyszeć ten kontekst i absurd, dooglądać do jakiegoś 22:17, po to tylko żeby chociaż przez chwilę poczuć się jeszcze szczęśliwszym, dotknąć jeszcze wyższego szczytu. Kto mnie zrozumie, tego chętnie poznam.

Z tego miejsca w poniedziałek 25 listopada rano ruszyliśmy z B. na czwarte już warsztaty Marz Kartkę,  dobrą inicjatywę wspaniałego Fiedersa. Lubię BUW, bo mi przypomina młodość – czyli czasy kiedy z moją makówką nie wszystko było na bakier.